Onafhankelijkheid Suriname 26 November

Onafhankelijk zijn, dat wil een ieder. In zijn leven en in zijn werk. Vrij zijn om te doen, wat je zelf wil doen en daarbij een ander niet tot last zijn. I have a dream.

Hieronder een link van Lindsay en haar bedrijf over dit onderwerp:
https://www.facebook.com/Forwardmotionsuriname?fref=ts

Srefidensi is Sranantongo for Independence. Suriname celebrates its Independence Day on November 25th. This year, Forward Motion sends out an inspiring message...

Maandag is hier een vrije dag voor iedereen en wordt er feest gevierd. Reden is niet altijd belangrijk een feestje wel. Wel een belangrijke dag in de geschiedenis van Suriname. Hier begint hun geschiedenisboek, terwijl die in Nederland stopt. Einde verhaal, maar is moeilijk loslaten. Hollandse bemoeizucht of valt er nog wat te halen?

We hebben vandaag de Atlantische Oceaan bezocht, en die ligt op
minuten van ons huis. Hond meegenomen, want hij wil o zo graag mee in de auto, gewoon om bij ons te kunnen zijn. Daar aangekomen, was het hoogtij, maar we weten nu al en een dikke moddervlakte is waarin je wegzakt. Zwemmen voor de hond of over het strand wandelen lijkt er niet in te zitten. Zie foto's van de zee.
Daarna gaan rijden en we hebben wat vruchten op de foto gezet etc. Verder het ochtendgloren, want rond 06.00 uur zijn we op en laat ik de hond uit (who lets the dog out, I let the dog out). Het zijn lange dagen en rond 22 uur weer naar bed, want dan zijn we op. Ik heb een pak gekocht bij de Chinees van Hugo Boss (etiket op zijkant en diverse binnenkanten) voor 260 srd (delen door 4). Deze foto volgt nog.

Les 5: Inburgeren
Beleefdheidsvormen. Surinamers zijn veel beleefder dan Nederlanders (en zelfs Belgen). Op straat zeg je geen “hallo” maar goedemorgen of goedemiddag. Het antwoord luidt overigens vaak: “Jaja.” Beetje lui? Niet altijd, want een ander veel gebezigd antwoord is: “Ik maak moeite.”
Kom je een bekende tegen, dan wordt bij de begroeting meteen geïnformeerd naar hoe het met je gaat. Wel gezellig natuurlijk, maar in telefoongesprekken moeten we daar nog steeds aan wennen.
Wij zakelijke Nederlanders zijn gewend met de deur in huis te vallen, terwijl Surinamers een eindeloos intro nodig hebben en bovendien niet in staat zijn om een gesprek te beëindigen.

Aanspreekvormen zijn hier in Suriname gebaseerd op de mate van respect die je voor iemand dient te hebben. Kinderen zullen ons nooit bij onze voornaam noemen, dus het is oom en tante; zoals wij in de jaren ’60 in NL gewend waren. Volwassenen onder elkaar noemen de meer gerespecteerde “meneer” en zo werd JW in het begin meneer Willem genoemd, en Petra heette... mevrouw Willem. Maar gelukkig liet onze werkploeg zich al gauw overhalen tot “mevrouw P” of gewoon Petra en inmiddels heet JW (met een beetje pijn) Willem.
Toch kunnen Surinamers in onze ogen ook heel onbeleefd zijn (of lijken). Toen alle bruggen waren gesloten, wisten automobilisten vaak niet hoe ze in Domburg moesten komen. Vragen dus. Maar uitstappen en beleefd naar ons toe komen, ho maar. Er wordt zwaar getoeterd en dan verwachten ze van ons dat wij komen aansnellen terwijl zij gewoon in hun auto blijven zitten.

Omkeringen, misverstanden en onduidelijkheden. Onze vriend Glenn heeft een poosje in Nederland gewerkt en de eerste dag dat hij daar op zijn werk verscheen bromde de portier tegen hem: “Morgen”. Waarop Glenn direct rechtsomkeert maakte om de volgende dag terug te komen.
“Ja” betekent meer dan de helft van de tijd “nee” en “nee” is meestal juist een bevestiging. En bij de Lucky Store proberen ze hun klanten duidelijk te maken wanneer de aanbiedingen precies geldig zijn d.m.v. een poster met de tekst: “De nieuwe maand begint voortaan altijd op de 10e van de maand.”
“Gierig” betekent gulzig en Boven-Suriname is het zuidelijke deel van Suriname. Het lijkt onlogisch maar het heet zo omdat het bovenstrooms ligt.

Suriname staat qua zelfmoordpercentage aan de wereldtop. Het zijn met name de hindoestanen die verantwoordelijk zijn voor deze score. Prestatiegericht volkje, en kunnen ze niet aan de eisen voldoen dan kan het gebeuren dat ze dan maar een fles gram axon leegdrinken. Dus nu weten jullie waarom dit onkruidverdelgingsmiddel de bijnaam “koeliecola” draagt.
De benaming van verdelgingsmiddelen is hier sowieso nogal duister want hier heet alle vergif “medicijn”. Heb je ergens houtluis, wormen, mieren of bijen, dan “zet je medicijn”. Dat betekent dat je je gifspuit vult met de smerigst denkbare zooi (zo ruikt het ook en het laat onuitwisbare vlekken achter), dat spuit je op je plantjes (die zouden daar helemáál geen last van hebben) en dan “zijn alle rommels weg”. Wij gebruiken het ook in de tuin, maar als vergif en niet als medicijn. En met neus/mondbescherming, want als je dat niet doet stik je nog dagenlang de moord.

a la presie pi mi wakka = alle plaatsen waar ik ben geweest