Oorlogsveteraan en held

Een stuk familie historie:
Zo heb je een vader en zo ben je zelf een vader. Het volgende moment is er geen vader en opa meer en dan ben jij de basis.
Nu terug in Suriname word ik natuurlijk geconfronteerd met het verleden. Op bijgaande fot steek ik zijn houwer (kapmes), die hij in 1965 uit de grond haalde in Suriname, weer terug in Surinaamse bodem.
Waarom? Als eer betoon aan een oorlogsveteraan.

Mijn vader Peter (Piet) werd 2-1-1917 geboren in Stein Limburg. In 1939 moest hij in dienst, wat hij niet zo erg vond, want na 1 jaartje ondergronds in de mijn, had hij het wel gezien. Hij maakte de mobilisatie mee en in 1940 brak de oorlog uit. Nederland werd door Duitsland verslagen (toen ook al) en hij vluchtte via België, Frankrijk, naar Engeland. In Engeland werd de Prinses Irene Brigade opgericht en daar was hij een onderdeel van. In 1941-1942 moest hij met een groepje naar Suriname om daar te voorkomen dat de Duitsers zich het aluminium zouden toe-eigenen. In Suriname leerde hij mijn moeder kennen, maar daar had de oorlog maling aan en hij werd weer teruggeroepen naar Engeland. Hij mocht met de PI brigade meevechten bij de invasie van Frankrijk in Normandië (D-Day...doomsday?). Via Frankrijk, België kwamen ze in Nederland aan.

Als jonge vent uit een klein gehucht de wereld in en vechten voor volk en vaderland. Je leven wagen voor anderen. We praten er nu makkelijk over, maar het zijn toch onze helden en dit was mijn vader, mijn held.
Na de oorlog was het lastig genoeg om weer contact met mijn moeder in Suriname te krijgen, maar in de jaren daarna werden ze weer herenigd.
In 1950-1951? kwamen ze weer terug naar NL, samen naar Stein dat nog steeds een gehucht was. Voor het eerst zagen ze een Surinaamse vrouw. In de jaren daarna werd mijn zus Liesbeth geboren in 1953.
Ook het jaar van de watersnoodramp in Zeeland, waar mijn vader ook voor werd opgetrommeld. In 1954 werd ik geboren als Peter Henri Arthur. Omdat mijn moeder wegkwijnde in ons kikkerlandje, vroeg mijn vader officieel aan of hij naar Suriname terug mocht. Dat werd afgewezen, maar na opnieuw aandringen mocht hij wel gaan, maar wel werd hem te verstaan gegeven, dat hij nooit meer promotie zou maken.
Ja, de dank van het volk was groot voor een van zijn helden.

Van 1955 tot 1965 zijn we in Suriname geweest. Doordat mijn vader dubbele dienstjaren had (tropenjaren en oorlogsjaren) mocht hij in 1965 op 48 jarige leeftijd afzwaaien met een gouden medaille voor 40 jaar trouwe dienst! Hij heeft later toen hij steeds ouder werd lachend gezegd: De minister van Defensie zal een krans op mijn graf leggen van blijdschap dat ik na al die jaren pensioen genoten te hebben eindelijk opkras. Hij heeft 35 jaar militair pensioen gehad en 17 jaar AOW.
Net geen gouden medaille, maar wel mijn hero.

Foto's: we zijn een overkapping aan het plaatsen, kan Marlies al haar meubels kwijt. Zo ziet en bouwplaats in Suriname uit, een keetje en het ijzer wordt met de hand gevlochten. Houwer in de grond. Gouden medaille Piet Goossens.